Τετάρτη Απόγευμα. Μήνας Οκτώβρης.
Κάθεσαι και περιμένεις στα σκαλιά πολυκατοικίας, κάπου στον Κεραμεικό, τις 2 σου φίλες.Έχουν ραντεβού για δουλειά και συ απέξω περιμένεις. Σε έχει πιάσει υπνηλία, φταίει το σουβλάκι που έφαγες λίγο πριν.Δεν δυσανασχετείς, ακούς τη μουσικούλα σου αλλά και όλους τους θορύβους της πολυάσχολης πολυκατοικίας. Στον πάνω όροφο κάποιοι κάνουν πρόβα ένα τραγούδι με τη συνοδεία ακκορντεόν, από κάπου αλλού ακούγεται ο ήχος ενός τρυπανιού που δουλεύει όποτε το θυμάται.
Μετά από κάτι σκίτσα στο χαρτί και 2 άλλα πάνω σου,στο αριστερό χέρι συγκεκριμένα, έχεις αρχίσει να βαριέσαι λίγο. Σκέφτεσαι διάφορα... Οι 2 τελευταίοι μήνες ήταν πολυάσχολοι αλλά και δύσκολοι. Συνέβησαν αρκετά που σε έκαναν - ίσως - για πρώτη φορά στη ζωή σου να έρθεις αντιμέτωπη με πρωτόγνωρες καταστάσεις και συναισθήματα.
Ξύπνησες!
Αλήθεια ξύπνησες;
Ώρες-ώρες η απάντησή σου είναι θετική άλλες...απλά δεν ξέρεις την απάντηση...
Τεσπά..
Κοντεύουν 2 ώρες που περιμένεις, τα πόδια σου έχουν πιαστεί και ο κώλος σου έχει παγώσει από το κρύο μάρμαρο. Το φως λιγοστεύει όσο γράφεις αλλά δεν σε πειράζει. Γενικά τελευταία πολλά πράγματα δεν σε πειράζουν..δεν σε πειράζουν πλέον οι απεργίες στα ΜΜΜ, δεν σε πειράζουν οι πολιτικοί, δεν σε πειράζουν τα δελτία των 8, δεν σε πειράζει η αδιαφορία των ανθρώπων. Όχι λάθος αυτό το τελευταίο σε πειράζει και μάλιστα πολύ, ποτέ δεν το κατάλαβες και από ότι φαίνεται ποτέ δεν θα θελήσεις να το καταλάβεις!
Οι φίλες σου βγαίνουν τελικά από το γραφείο με γέλια και χαρές.Το ραντεβού πήγε καλά. Καθώς κατεβαίνετε τα σκαλιά αναγνωρίζεις το τραγούδι που έκαναν πρόβα τόση ώρα. Είναι ένα από τα πολλά ενός θεατρικού, του Οδυσσεβάχ. Το είχατε παίξει στο Γυμνάσιο.To λες στις φίλες σου, χαμογελάς..Τι ευχάριστη έκπληξη, τι αναμνήσεις! Τρελές εποχές...
Βγαίνετε στο δρόμο.
Τετάρτη Απόγευμα και τρεις φίλες περπατούν στην Κωνσταντινουπόλεως, κάπου στην Αθήνα.
